Peru

25 februari 2014 - Lima, Peru

...Het is 06:00 vroeg en de geur en vocht van het natte regenwoud hangt als een klamme deken om ons heen. Diep onder ons horen we het geraas van de de Rio Urubamba die zich een weg blijft banen tussen de groenen granieten pieken van de Andes kruimels die langzaam overgaan in het uitgestrekte regenwoud van de Amazone regio. De zon weet, ondanks de vroege ochtend en het regenseizoen, de jungle al deels te verlichten en zorgt voor een spectaculair schouwspel tussen zonnestralen, beboste bergen, damp en dauw. We beklimmen enkele laatste stenen Inca-trappen, zodat we zeker weten dat zweet en ochtenddauw niet meer te onderscheiden zijn. De laatste treden ronden we af en het regenwoud opent zich. Voor ons doemt een ruimtelijke berg-schouder op geflankeerd door de onmiskenbare groene piek die bevestigd dat we er zijn. We zijn de eersten, en dus alleen. Alsof door een film geregistreerd wordt de mist als een sluier van de ruïnes getrokken en toont de citadel van Machu Picchu zich....  "Vorige keer stond ik hier met tig man ruim een uur naar een wolk te koekeloeren", doorbreekt Rein de stilte - en we wisten dat we weer 'ns geluk hadden.

Peru! Woestijnen en rotsgebergtes tot aan de grote oceaan, de mooiste Andes bergketen die overgaat in het regenwoud, maar met name de hoeksteen van de Inca beschaving die zich over het hele westelijke deel van Zuid Amerika uitstrekte totdat de Spanjaarden kwamen... Vooraf was al duidelijk dat we minder tijd aan Peru zouden besteden dan dat je aan dit land kan besteden. Reinouw was hier al eerder geweest, en in tegenstelling tot Ecuador had ze destijds dit land wel al helemaal ontgonnen, dus viel hier weinig eer meer te halen voor haar. Maar omdat je Peru nu eenmaal niet kan overslaan, en ik er wel 'iets' van wilde zien, kwamen we uiteindelijk uit op zo'n twee weekjes,...

Puno
Vanuit Bolivia langs het Titicacameer sjokten we de grens over en de eerste noemenswaardige plaats die vervolgens je pad kruist is Puno. Puno zelf is geen bijster spannende stad, maar op het Titicacameer voor de deur van Puno liggen wel de beroemde 'rieten eilanden' van de Urus bevolking. Ik moest en zou hier heen! Mijn beeld van het Titicaca is altijd geweest; de witte Andes toppen, strak blauwe ijle lucht (3800+m.), donker blauw water en een rieten bootje met een indiaan die voorbij peddelt. ....Helaas was ik er inmiddels achter gekomen dat dit beeld alleen nog bestaat in reisgidsen en boeken van weleer, maar dat dit tegenwoordig nauwelijks nog bestaat. Het dichtst in de buurt komen de eerder genoemde rieten eilanden nog, alleen is dit de laatste 20 jaar helaas omgetoverd in een soort Rieten-Disneyland. Weinig authentiek dus. Hoe dan ook, mijn beeld als kleine jongen zocht toch een invulling, de rieten eilanden werden dan ook aangedaan door ons.... En als je van te voren weet dat het een toeristische bende is, dan valt het nog best mee. De ceviche lunch smaakte heerlijk, er was genoeg riet, de lucht was strak blauw (uniek in regentijd) en de mensen aardig.

Maar om eerlijk te zijn was er een veel belangrijkere reden om Puno aan te doen... Eenmaal per jaar staat Puno in het middelpunt van Peru (en zelfs een beetje daar buiten). Dan draait een week lang de stad rondom het feest (herinner Salinas, Bolivia); Virgen de la Candelaria. De laatste dag van die feestweek knalt een heus carnaval los met duivelse dansen en oneindige lange folkloristische optochten - en laat ons nu net die dag Puno aan doen (wel 'n beetje getimed uiteraard)! We lieten ons gewillig opnemen in de verschillende stoeten, klikte foto's en genoten intens van het authentieke contrast wat Puno ons toonde ten opzichte van de rieten eilanden; prachtig! Nadat iedereen compleet laveloos door de straten rolde, de meeste hardnekkig duivels uitgedoste Puno-naar zijn masker afzetten en de laatste tromslag roffelde, klommen wij voldaan in een nachtbus die ons naar Cuzco zou brengen....

Cuzco
...Als Peru de bakermat is van de Incabeschaving, dan is Cuzco zijn heilige graal... 
Ooit waarschijnlijk de hoofdstad van het Incarijk, genaamd Cosqo, en nadat vele aanvallen van de Conquestadores (Spanjaarden) afgeslagen waren uiteindelijk toch ten onder gegaan. Op de resten van de oude Incastad is uiteindelijk Cuzco ontstaan/herrezen. Prachtig gelegen op zo'n 3300m. biedt de stad een fantastische mix van koloniale pracht en praal en Incaruïnes in de omgeving die je in kwaliteit en kwantiteit nergens anders vindt (met Machu Picchu als meeste toeristische magneet natuurlijk). Voeg hier hier de inheemse uitstraling, de outdoor mogelijkheden en je hebt in het hoogseizoen de meest bezochte stad van heel Zuid Amerika.... 
Reinouw had hier eerder maar liefst een maand vertoeft, dus ik liet mij de eerst dagen gewillig meevoeren, met mijn persoonlijke gids, door Cuzco en dichtbij gelegen ruïnes. Nadat ik dat had 'overleefd' besloten we opzoek te gaan naar een fijne trekking waarmee we naar Machu Picchu konden. De officiële 'Inca Trail trekking' was nooit een optie geweest overigens (dit moet je van te voren vastleggen, en dat wilde we niet - en daarnaast wordt deze trekking in februari toch niet aangeboden). Een dergelijke trekking had Reinouw de eerste keer niet gedaan, en met onze inmiddels goed ontwikkelde heuvel-op-benen moesten we eigenlijk wel. Van te voren hadden we onze zinnen gezet op de zogenoemde 'Salkantay trekking', de meest uitdagende vonden we zelf. ....Maar! Het regenseizoen ging ons dan toch genadeloos parten spelen. Na enkele bureautjes in- en uit gelopen te hebben was het duidelijk. De Salkantay kon pas over zeven dagen i.v.m. sneeuwcondities en de eventuele Lares trekking, als alternatief, werd überhaupt pas eind februari weer aangeboden. ...Ai, zoveel tijd hadden we uiteraard niet! We waren hier redelijk op ingesteld, dus dit was even een bittere pil. ...Niet te lang treuren, het alternatief was de minder spannende 'Inca Jungle trekking' te doen. Dit hield in; 1e dag fietsen en raften, 2e dag lopen, 3e dag lopen en ziplinen,..en de 4e dag Machu Picchu. 
Ok, hatsé niet sikkeneuren, dan doen we dat!

Machu Picchu trekking (Inca Jungle trek)
....Vooraf maakte ik mij een beetje 'zorgen' of het loop en trekking tempo wel hoog- en leuk genoeg zou zijn. Ik zag deze trekking namelijk meer voor de mindere 'goden', maar (gelukkig) was er geen alternatief meer en belandde iedereen (dus ook de doorgewinterde loper) op deze trektocht. Het niveau was dus prima!
Dag 1. Vanaf 4600m. pakte we ons bijna uit elkaar vallende en met een enorme bochel gezegende stalen ros, en doken uit de wolken door de regen richting de 'Jungle'! De regen uit het 'regenseizoen' wist ons die dag te vinden! Poncho's waren nutteloos bij downhill fietsen, en bovendien zorgden verschillende riviertjes die de wegen overstroomde er voor dat we toch wel nat werden. Met de World Most Dangerous Road nog vers in de benen zetten Reintje en ik het op een fietsen en joegen onszelf naar benee, stoven iedereen voorbij en dachten uiteindelijk de gids vooraan de groep bereikt te hebben... Maar nee, dit bleek de 58-jarige amateur marathonschaatser Cor uit Noord Holland die lak had aan de gids en het tempo te laag vond. Een band ontstond snel, en we zouden vanaf dat moment heel veel mooie momenten op trekking beleven met Cor :)
Helaas ging het raften niet door omdat de rivier te wild was (of het animo te laag...), dus nadat we hadden laten zien dat Nederlanders kunnen fietsen hebben we uiteindelijk ons wat verveeld in een ruraal dorpje op zo'n 1800m. te midden van het regenwoud.
Dag 2. Om 07:00 vertrokken we in stevige looppas langs de Rio Urubamba, we zouden zo'n negen uur lopen die dag, en we hadden er zin in. De trekking loodste ons langs prachtig valleien, verlaten Inca trails (er zijn er tientallen uiteraard, niet alleen de officiële), diepe ravijnen, kolkende rivieren en uiteindelijk het hoogtepunt van de dag, de: Picuro! Er zijn van die momenten in je leven die je nooit vergeet; je eerste echte meters op een fiets, je eerste goal voor je voetbalteam, de eerste keer dat je docent schreeuwend tegen je uitvalt en je je mag melden of de eerste waardeloze zoen waarbij je angstvallig probeert je mond zo te houden zoals in de film maar vervolgens je tong nog vastgeplakt zit aan je gehemelte,...... Zo ook, de eerste keer dat je een picuro aait, liefkoost en hij zo natuurlijk op je reageert dat je niet anders kan dan verliefd worden op dit fantastische Zuid Amerikaanse mega familielid van de cavia!
Dag 3. Ziplijnen leidden onze weg door het dal van Santa Maria. We vlogen naar links, naar rechts, stopten te vroeg,...te laat,...en uiteindelijk rondden we deze activiteit ook af. We waren nu dichtbij Machu Picchu, in de verte en hoog boven ons konden we de eerste ruïnes al zien. Hoe toeristische het ook is, het blijft een magisch moment om de eerste glimpen hoog boven je op de granieten pieken te zien.
We vervolgden onze weg langs de spoorlijn en belandden zo uiteindelijk in het dorp Aguas Calientes, wat aan de voet van de berg van Machu Picchu ligt. Een dorp wat tot 60 jaar geleden hooguit bestond uit twee boerderijen en een paar lama's, maar bij de exploitatie van Machu Picchu is omgetoverd in een treinstation met tientallen hotels en restaurants.
Dag 4 - Machu Picchu. Om 04:00 in de nacht stonden we op, en wat er toen met de trekkinggroepen gebeurde valt meer te beschrijven als een heuse 'race'. Ik zal mijn best doen.
Voordat iedereen goed en wel zijn lunchpakket ontvangen had was het Cor die wederom iedereen het nakijken gaf (zoals hij dat al 3 dagen deed) en verdween in de nacht richting de brug en eerste checkpoint. In zijn kielzog vond je de dappere Australiërs uit onze groep met hoofdlampen die de complete vallei verlichten, doch compleet in zichzelf gekeerd. Vlak daarachter tikten de wandelstokken van het Franse stel over de stenen, maar zij hadden altijd een voortvarende start om vervolgens verstrikt te raken in hun stokken en geasfalteerde longen. Ook ditmaal was een snelle start dus een tanende poging. Niet lang daarachter vocht ondergetekende tegen zijn slaap en liep Reinouw te schelden tegen alles wat wakker was dat dit allemaal onzin was en dat ze niet houdt van competities. Eenmaal bij het eerst checkpoint, onderaan de berg, ontstond enig consternatie. De poort was nog dicht (we waren immers ook allemaal te vroeg....). Niet veel later vloog de poort open. Drie Amerikanen sprinten over de brug en verdwenen uit het licht van de schijnwerpers, Cor moet toen nog in hun buurt gezeten hebben met zijn twee Chileense kamergenoten in complete verbijstering hangend aan het elastiek daarachter. Na wat gedrang konden ook wij, als overige Nederlanders, door de poort. We hielden een constant tempo aan, mede omdat Reinouw het idioot gedrag vond en ik vond dat ik op dit onderdeel van de reis haar onmogelijk alleen kon laten. Ik onderdrukte mijn competitiedrang en bleef als 'haas' voor haar lopen. De zogenaamde "Inca Steps" zijn zo'n 2200 traptreden vanaf de voet van de berg omhoog naar de citadel en tweede checkpoint. Eenmaal op 1/3 zwoegen raakte dit dynamisch duo toch wat in onbalans en besloot ik alleen door te gaan. Op de helft raapte ik een puffende Israëliër op, twee Spanjaarden en vond een hoopje Chilenen waaronder de kamergenoten van Cor die zich hijgend afvroegen waarom een man van 58 hun het nakijken gaf. Op 2/3 van de top, nadat ik al een tijdje alleen had lopen zwoegen en mij afvroeg waar de rest was, botste ik tegen Cor aan die wat onrustig om zich heen greep opzoek naar zijn drinkfles en in het Engels begon of ik hem kon helpen. Na een korte woordenwisseling wist hij uiteindelijk ook om wie het ging, vermande zich, en vervolgende we onze weg omhoog. Dit competitieve Nederlandse duo ramde de Inca Steps weg en waren uiteindelijk in zo'n 35 minuten boven. De enige die het checkpoint iets eerder hadden aangetikt waren de Amerikanen die op apegapen voor de ingang lagen. Soort van trots waren we wel, vanuit het achterveld toch als vierde en vijfde boven. Nog trotser werd ik toen ik Reinouw met een rood hoofdje uit de jungle naar boven zag stappen; eerste dame en als negende! En dat ondanks haar haat jegens competitiegedrag!

Omdat we als één van de eerste boven waren stonden we dus vooraan bij het open gaan van de Machu Picchu ruïnes die dag. We konden dan ook eenzaam naar binnen, zochten een mooie plek op, en zagen zoals ik in de intro al beschreef, de sluier die ochtend gracieus van  de mooiste ruïnes van de wereld getrokken worden. Want ja, dat zijn ze, geen enkele foto doet recht aan de locatie, de omgeving en de staat van deze prachtige plek.
Uiteindelijk doorkruiste we de citadel uiteraard, vergaapte ons aan de ruïnes en prachtige afgronden aan weerszijden. En omdat we het klimmen van die dag nog niet zat waren, beklommen we ook nog de Huana Picchu (beroemde berg achter de ruïnes), liepen naar de nabij gelegen Sun Gate (eind van de officiële Inca Trail) en tevens de Inca Bridge. Om 16:00 begon het voorzichtig te regenen en zijn we de beroemde Inca Steps weer in omgekeerde volgorde afgedaald richting Aguas Calientes. Job done, mission accomplished! Onze reis was nog niet ten einde, maar dit voelde weer als een zeer voldaan en mooi moment!

Eenmaal terug in Cuzco die nacht pakten we een korte nacht om de dag erna wat extra ruïnes te bezoeken (Wouter) en een vergeefs poging tot een kappersbezoek wat werd opgevuld met de aankoop van een alpacatrui (Reinouw). 

Arequipa
Wanneer je een stukje door de Andes rijdt vanuit Cuzco richting de kust kom je na acht uur rijden aan in het op 2200m. gelegen Arequipa. Deze tweede stad van Peru ligt prachtig aan de voet van de slapende vulkaan El Misti en links en rechts geflankeerd door Chachani en Pichu Pichu.
Arequipa zou een korte stop worden. Je kan hier veel langer blijven, vooral in de omgeving is veel outdoor te beleven, maar we hadden nu eenmaal niet veel Peru-tijd....  We besloten na wat wikken en wegen een trekking van twee dagen door de Colca Canyon te doen. Het wikken en wegen was meer gebaseerd op het feit dat Reinouw deze Colca Canyon al had bezocht. Nu zouden we het middels een trekking doen, hopelijk toch net anders.... De Colca Canyon is overigens de op één-na diepste vallei die men kent, vol met inheems volkeren, mooie uitzichten, condors en uiteraard diepen kloven....
De trekking was leuk, en er zat een lekker tempo in, ook al probeerde onze Argentijnse mede-trekkers dit tempo tevergeefs te breken. We liepen de eerste dag negen uur en de tweede dag zo'n vijf uur. De tweede dag werd vooral bepaald door de beklimming uit de vallei, een beklimming van 1300 verticale meters die we afraffelden in 1uur 35 en 1uur 45,... Ik promoot dit wederom met enige trots omdat we de snelste van de dag waren en dus elke trekkinggroep het nakijken gaven. En, niet geheel onbelangrijk, met het einde van de reis naderend begon er wederom iets te kriebelen bij mij. Reinouw en ik liepen de laatste weken zo verdomd hard en makkelijk omhoog (zelfs Reintje moest dit toegeven) dat ik vond dat we hier wat mee moesten.... De 6015m. hoge Chachani vulkaan lonkte aan de horizon! Vond ik althans....  We hebben het uiteindelijk niet gedaan. Het werd erg krap met onze terugvlucht, en toegegeven het was een iets te groot Wouter-ding wat er weer ´ns plotsklaps tussendoor moest. Ik kom nog wel een keer terug :).

Nazca
...Onderweg naar Huacachina bezochten we nog kort de beroemde Nazca-lines. Reinouw was hier ook al eerder geweest en besloot deze dure vorm van kotsopwekkende manouvres links te laten liggen. En ondanks dat ik begon te kwakkelen met mijn gezondheid kon ik het niet laten deze mysterieuze lijnen niet te zien,...dus hopsa de lucht in. Na 45 minuten flink in- en uit ademen, de horizon stevig in het vizier houden en enkele foto's later - waren de Nazca-lines ook afgevinkt...

Huacachina
....Eindelijk een plek waar Reinouw nog niet geweest is! Dit zou onze Peruaanse 'Jericoacoara' worden.... Mjah, misschien was die vooraf bepaalde titel ook iets te zwaar voor Huacachina. De Peruaanse toerist komt hier graag, en daarnaast is er genoeg te beleven voor de Loki en Wild Rover Hostel genieters. Een dergelijke type 'backpacker' zegt u niets? Laten we het erop houden dat het gaat om minimaal 10 jaar leeftijdverschil, wat niet erg is, maar wat kort gezegd niet overeenkomt met onze manier van reizen op dit moment.
'Huacafuckingchina', zoals het ter plaatse af en toe wordt genoemd, ligt in een duingebied achter de kust ter hoogte van Ica en geniet van een oase tussen deze overvloed van zand. 
De eerste nacht sliepen we nog op de beat van de nabij gelegen bar, maar de dag erna wisten we een lokale rastafari zover te krijgen om met ons te kamperen in de woestijn. Hij kende een verlaten oase zo'n zes km de duinen in, en daar ploften we onze tent neer. Samen met een Aussie en een Canadees vertoefden we uiteindelijk in totale rust in de woestijn, en genoten van de zonsondergang. De nacht was idyllisch, maar verre van comfortabel doordat we onze tent zonder matje op de enige rots in de oase hadden opgezet. De dag erna zouden we gaan sandboarden, maar omdat onze rasta-vriend niet met een klok leefde, waren we veel te laat begonnen met terug lopen naar Huacachina. Kwam het sandboarden dan in gevaar? Nee natuurlijk niet, want altijd wanneer je in Zuid Amerika denkt dat het allemaal in de soep loopt, of überhaupt bij welk probleem je ook tegen komt,...er is dan altijd ergens een Toyota Corolla die het kan oplossen! Zo nu ook, en zo kwamen we alsnog op tijd in Huacafuckingchina en gleden we niet veel later als volleerde boarders van de zandduinen af!

Lima - op bezoek bij Alvaro
Nog twee dagen hadden we te besteden, en in welke vieze grote stinkstad ga je dan vertoeven? Lima! Nee, we gingen niet zozeer voor Lima richting Lima, maar onze vlucht vertrok daar nu eenmaal vandaan. Daarnaast hadden we bij ons eerdere bezoek aan Lima een markant persoon ontmoet die luistert naar de naam; Alvaro. Hij gaf ons destijds een home-away-from-home, en nu we toch in Lima moesten zijn smaakte een dergelijk onderkomen naar meer. Ook nu stelde hij zijn huis weer ter beschikking en werden we weer vermaakt door zijn leuke, altijd vrolijke en vooral ontzettend lieve persoonlijkheid...om nog maar te zwijgen over zijn 'nanny', moeder en zijn hondje Konshu.
Twee dagen draaide het even niet om backpacken, mooie dingen zien, afdingen, gekke belevenissen en het eeuwige geneuzel tussen reizigers. Nu ging het twee dagen om een stel Nederlanders en wat Lima-nezen die een ongedwongen leuke tijd wilde hebben. We bezochten dus niet de beroemde fonteinen, of het historische centrum en al zeker niet de ruïnes van Pachacamac....daarentegen aten we vooral veel en lekker (o.a. een Michelin aanbevolen visrestaurant met valetparking leek ons wel passend). Verder sliepen we wat bij en bezochten de zuidelijke stranden van Lima alwaar ik pardoes weer werd getrakteerd op dolfijnen (heuse tuimelaars dit keer!). Na twee dagen leek het bijna alsof we Lima begonnen te waarderen,....
Helaas kwam ook aan dit gezellige tafereel een einde, er diende een vlucht gehaald te worden. We zwaaiden nog één keer naar Alvaro en zijn familie,....maar vooral ook stevig naar Zuid Amerika, en verkozen het luchtruim richting Europa....

...En dan nog een laatste tekstuele scheet,....
We gaan naar huis. Vijf maandjes was wederom daar waar we onze backpack neerlegden ons huis. En na een vlucht van zo'n 20 uur is het de Pasteurstraat in Amsterdam-Oost weer. Een thuis waar we soms aan gedacht hebben, maar opvallend weinig naar gesnakt. 
Via deze blog (en tevens via Instagram.com/wouterbreek en Facebook) hebben we weer een toefje van onze reis met jullie kunnen delen, het koste de nodige moeite, maar we deden het uiteindelijk met plezier. 
Als je weet dat je naar huis gaat leef je er naar toe, zo ook nu. Maar Zuid Amerika heeft ons geraakt op een manier die we van te voren niet voor mogelijk hielden. Met name ondergetekende had totaal geen beeld bij dit continent, en de afgelopen vijf maanden heeft Zuid Amerika zich een klein beetje ontsluierd aan mij,... Ik zeg expres een klein beetje, want als je één ding inziet terwijl je reist, is het dat er zoveel ontzettend mooie plekken te zien zijn, met minstens zoveel bijzondere mensen, dat de vreemde gedachte zich aan je opdringt wanneer je dat allemaal zou moeten zien?! Gelukkig hoeft dat ook niet,....maar dat is geen reden om het niet te proberen :-)

Hasta luego!
Woutito

Foto’s

2 Reacties

  1. Marijke:
    25 februari 2014
    met recht een WAUW!! ervaring geweest!
    Welkom thuis lieve mensen.

    Liefs,
    Marijke
  2. Sandra:
    26 februari 2014
    Welkom thuis. Wat een avontuur hebben jullie beleefd.
    Ik heb het met veel plezier gelezen.
    Groetjes Sandra Koops.