Chili / Argentinië deel 1

Chili, in gepeperde vorm gepropt tussen de Stille oceaan en de hoge Andes en daarachter Argentinie met de eindeloze steppe en pampa´s. Samen een grens delend die geografisch wordt onderstreepte door de Andes.
...Eindelijk landen waar we weer aan ons Spaanse konden werken, af en toe heerlijk konden eten, maar bovenal ons initiële idee van de reis konden uitvoeren - roadtrippin'!

Santiago
Tussen de Coastal Cordillera en de Andes geperst vinden we de hoofdstad van Chili; Santiago! 
Met ruim 5 miljoen inwoners kan toch zeker gesproken worden van een flinke metropool. Desalniettemin spreekt Santiago iets minder tot verbeelding dan Zuid-Amerikaanse metropolen als Rio, Buenos Aires, Bogota of Lima. Toegegeven de afstand die het heeft tot de VS en Europa helpt daar niet bij, maar voor de rest kan deze zeer behapbare stad toegevoegd worden aan dit al illustere rijtje. Santiago is een leefbaar pareltje fantastisch geplaatst aan de voet van de Andes. Achter de stad rijzen de witte toppen al snel naar hoogtes van 3000 en 4000m, welke in de wintermaanden de beste Zuid-Amerikaanse pistes huisvesten en worden bestierd door de liefhebbers van 'lange latten'....in de zomermaanden dient men zich te beperken tot het fijne klimaat, de parken en het, door 'vino' en 'pisco sour' begeleidde, bruisende uitgaansleven - als nog geen straf.....

...Het lot van Santiago stond voor de reis al bijna vast; de 'hub' naar Paaseiland en de plek waar we onze 'camper' zouden regelen voor Chili en Argentinië. Dat laatste hebben we dan maar direct opgepakt. Vooruitlopend had ik vanuit Brazilië al diverse keren e-mailcontact gehad met een stel heren van "Wicked Campers Chile", maar ondanks dat vertoefden we uiteindelijk als nog bijna een hele dag bij hun op kantoor om alles rond te krijgen. Het waren leuke gezellige jongens, ze bedreven hun business zoals de naam doet vermoeden. En ook al was dat misschien niet altijd even efficient (wat zij ook wel inzagen), de sfeer was goed en gelijkgestemden vonden elkaar die dag. We lachten, deelde ervaringen (vooral zij), wisten al snel waar we de beste pisco sour konden vinden, aten empanada's (uiteraard),...en zowaar ontstond er ook een soort globaal reisplan en werd uiteindelijk zelfs tot transactie overgegaan. We hadden een camper!
Van Santiago hebben we uiteindelijk vooral bussen en metrostations gezien :) 

Paaseiland, Easter Island, Isla de Pascua, Rapa Nuï....watgijwilt!
Wat zaten Reinouw en ik toch met een glimlach van oor-tot-oor toen we het vliegtuig instapten naar Paaseiland,....Paaseiland ja! Bij het boeken van enkele vluchten voordat we op reis gingen was het bijna als een soort 'grap' er tussen gepropt. Onder het motto 'nu we er toch zijn'.... We hadden nog natte oortjes van Brazilië, hadden een camper geboekt en vertrokken voor we het wisten voor een 'vluchtje' van bijna 5 uurtjes naar (niet meer dan) een oceanische mee-eter midden in de Pacific waar al eeuwen de bekende moaï hoofden waken over de eilandbewoners.... We genoten intens!
...Okay, ik kick op historische intro's, dus hierbij nog eentje. Ik zal hem kort proberen te houden.
Rapa Nuï, zoals de oorspronkelijke eilandbewoners Paaseiland noemen, werd voor het westen ontdekt door de Nederlander Jacob Roggeveen (ontzettende zeevaarders die we zijn!) op paaszondag - en de hedendaagse naam was een feit (ontzettende creatieve geest!). Paaseiland is geografisch onderdeel van Polynesië, maar door Chili geannexeerd om hun invloed op de Pacific regio te vergroten. De oorspronkelijke eilandbewoners kwamen uit de richting van de overige Polynesische eilanden (Fiji e.d.) en hadden hun eigen cultuur en goden ontwikkeld. De bekende hoofden, moaï's, zijn verbeeldingen van hun overgrootvaders die waken over hun dorp of regio en de heilige plaats waar ze staan zijn zogenaamde ahu's... (Let op, want deze moai's en ahu's betitelingen zullen later de revu passeren :-)). Bij deze beelden moaï's blijft de bekende vraag; hoe verplaatste deze primitieve volken hun reusachtige beelden?! Omdat dit nergens door hun is vastgelegd bestaan er slechts theorieën (de meeste aannemelijke is wel het rollen op boomstammen).... Paaseiland is met deze beelden bezaaid - als enige op onze aardkloot - welkom!
Bij aankomst kregen we sierlijk een bloemenkrans om gegooid - ja über toeristisch - maar juist daarom droegen we deze met trots! We snelden naar onze camping/hostel in de hoofd'stad' (en eigenlijk enige stad) van Paaseiland; Hanga Roa. De eerste nacht zouden we kamperen, daarna namen we onze intrek in een kamer. Uiteindelijk verbleven we 5 dagen op Paaseiland waarbij we al stiefelend de zon zagen ondergaan bij Ahu Tahai. Fietsend onze lijven de vulkanische heuvels op joegen en lunchten aan de voet van Ahu Akivi, om vervolgens de hoogste berg/uitgestorven vulkaan te bewandelen met 360graden uitzicht over het driehoekachtige eiland. Om de verderaf gelegen Ahu's te bezoeken jakkerden we langs de ruige kust met een scooter over het door wind kaal geblazen eiland, en zagen velen moaï's voorover buigen en vallen in ons voorbij rijden.....uh nee.... Dat laatste mocht ik willen. Vele moaï's zijn omgeduwd door stammenoorlogen (niet gerestaureerd), en liggen dus nog steeds een beetje verloren met hun neusjes in de grond of rustend op hun ruggetje kijkend naar het hemelvertrek.... Maar we scooterden hen dus wel voorbij en vinkte zo de ene mooie Paaseiland plek af na de anderen. Uiteindelijk legde we onze naar zon snakkende lijven neer bij Ahu Anakena, ploften in het zand en lieten de moaï's over ons waken terwijl wij de zon aanbaden.
De laatste dag zagen we de schitterende gouden bol opkomen uit de Stille ocean vanachter de 15 moai's van Ahu Tongariki, om vervolgens (alleen met wat wilde paarden als getuige) te ontbijten en hun enigmatische voorkomen in ons op te nemen... De plek waar de moai's ooit werden uitgehakt was minsten zo spectaculair . Het is een soort werkplaats waar men plots besloot te schaften, alles te laten vallen en nooit meer het werk op te pakken. Oftewel vele maoï's te zien in verschillende statussen van vordering (al - dan niet) uitgehakt uit een berg. Uiteindelijk tikte we nog het Rano Kau kratermeer en het daarnaast (prachtig gelegen op de kliffen) oude oorspronkelijke dorp genaamd Orongo af,....om vervolgens wat te gaan zonnen - want ja - we zitten immers toch op een subtropisch eiland.
Dat onze kamer werd geterroriseerd door kakkerlakken, we niet hebben kunnen racen tegen een vertrekkend vliegtuig (grote jumbo's op een kleine vliegveld - lol gegerandeerd!) en dat ons vliegtuig terug naar Santiago vertraging had van 5uur kon ons niet deren. Paaseiland is een plek die zijn naam en faam waar maakt, en in onze reislustige hartjes een prachtplek heeft gekregen...

Santiago & Valparaiso
Terug in Santiago hebben we nogmaals een poging gedaan om de stad te verkennen, en daarnaast een kleine 'winkelopdracht' succesvol afgerond; Reinouw wilde een nieuwe hoed....(de oude is waarschijnlijk ergens in de Amazone regio achtergebleven).
Zoals gezegd is Santiago een heel leefbare stad en zijn de Chilenen open, toegankelijk en zeer westers ingesteld. Leuke stijlvolle café's, barretjes, straatjes en clubs in overvloed. De prijs is er wel naar overigens,....iets wat ons in Chili vaker zou gaan tegenvallen.
Valparaiso ligt op een paar uur rijden aan de kust, op ongeveer dezelfde breedtegraad als Santiago. Prachtig gelegen tegen de kustheuvels ligt de stad te schitteren in al zijn kleurrijke huisjes. Wanneer heel vroeger de gelukkige zeevaarders Kaap Hoorn ronde was dit de eerste havenstad waar ze graag kwamen (en regelmatig bleven hangen)..., maar na de opening van het Panamakanaal nam deze interesse van de zeebonken uiteraard af. Het is tevens een stad waar veel (Chileense en niet Chileense) intellectuelen, schrijvers en kunstenaars hun heil vinden, of vandaan komen. De bekendste oud-inwoner  is waarschijnlijk de schrijver en dichter Pablo Neruda (waar je overigens in heel Chili een tikkeltje mee wordt overspoeld). ...En dat allemaal voor een havenstad! 
We hadden ons anderhalve dag gegund voor dit pareltje...en dat lukte. We crosste door de heuvels met een lokale chauffeur welke ons overspoelde met weetjes (de basis is blijven hangen). Daarna hebben we onze benen het werk laten doen door de café's en gallerieën van Concepcion en Alegre (buurten/heuvels) af te struinen, en diverse oude tramliften (aangelegd door de Britten) het heen-en-weer gegeven. 

Buchupureo 
Roadtrippinnnnnnnnn'!! De camper stond klaar,...nou ja camper. De bestelbus. Of door Reinouw al snel omgedoopt tot 'Pieter-Post Bus'. De 'wicked officiële naam' was overigens Fast Eagle,... We hebben deze naam dan ook maar gehanteerd  - ook al vonden we hem beide wat 'corny'. De Fast Eagle zou ons zeven  dagen vergezellen, alvorens een vlucht ons naar het zuiden (onderin Patagonië) zou brengen en we daar voor de overige weken een andere camper kregen. Dit zou een camper zijn die zich met recht iets meer camper mag noemen :).
Fast Eagle, of in een vroeger leven; Fiat Fiorino (kijk Pa en Ma; wie had, toen ik 4 jaar was, kunnen denken dat ik ooit nog een Fiat Fiorino zou besturen!), reed ons moeiteloos zuidwaarts! Eerste stop: Buchupureo... Een klein - heel klein - kustplaatsje waar werd geleefd met de stand van de zon en waar, door onze late aankomst, we snel bibberend onder de dekens kropen in onze kleine camper.

Conguillio National Park
De kust lieten we achter ons en jakkerde de Ruta 5 af verder naar beneden, om linksaf te slaan richting het Conguillio National Park. We zwaaiden naar de in 2008 voor het laatst lavaspuwende Llaima vulkaan en reden door- en tussen - zijn gestolde lavavelden heen. Bij een nabij gelegen meer besloten we voor het eerst 'wild' te kamperen, iets wat naarmate de dagen volgden meer regel dan uitzondering zou worden. 's Ochtends wasten we ons,...althans we deden een poging tot wassen,...in het gletsjermeer... Wakker worden was in elk geval geen punt.
De araucaria bomen, waar het nationale park voor in het leven is geroepen , stonden die dag statig te zijn tussen de naaldbomen en het lava-maanlandschap,...en zagen ons in een stofwolkje verder zuidelijk hobbelen.

Lake District (Villarrica, Pucon, Puerto Varas en Puerto Mont) en Bahia Mansa die-tour
...Los Lagos, of Lake District, is een gebied wat wordt gedomineerd door vulkanen afgetopt met een witte slagroom topping, gegarneerd door blauwe en smaragd gekleurde meren... Het gebied strekt zich uit tot in Argentinië, wij bezochten voor nu het Chileense deel.
"je begrijpt hopelijk toch wel dat we die Villarrica vulkaan gaan beklimmen he, dus gewoon naar top enzo...". Het werd even stil aan de andere kant van de auto.... Als Reinouw een inspanning moet leveren weet ze graag van te voren van de hoed en de rand. Als er een halve marathon gelopen dient te worden dan traint ze daarvoor en doet ze dat prima, maar ook geen meter meer, want dat was niet de afspraak. ...Uiteindelijk ging Reintje nog best snel akkoord :).
’s Ochtends vroeg hezen we ons in de klimkleding (pikhouweel aan de bergkant!) en joegen we onszelf omhoog. Pucon lieten we onder ons, het Villarricameer werd kleiner, de wolken kwamen dichterbij en de sneeuwvelden en gletsjer werd alleen maar groter... Onze conditie viel opvallend mee, we waren duidelijk bij de snellere van onze groep, waardoor we redelijk eenvoudig het tempo konden volgen, en zowaar van het uitzicht konden genieten en foto's konden maken. Na 4 uur klimmen hield de berg plots op, keken we om ons heen, en zagen dat er inderdaad geen berg meer over was....we waren op de top! Omhooggaand was het nog redelijk helder, maar onder ons sloot langzaam het witte wolkendek en voor ons lag de gapende - lichtjes rokende - krater van de Villarrica.... "Zijn we er...?!" Ja Reintje, ouwe berggeit, je hebt een vulkaan beklommen... Wat omhoog gaat dient ook weer naar beneden te gaan, en vanaf de Villarrica vulkaan gebeurd dat glijdend....., dus wij ook. Sleetje glijden blijft altijd leuk (!) en je bent bovendien erg snel weer in Pucon aan de warme thee!

Nadat we in Pucon nog gezellig hadden getafeld met een dakloze (lang leve wild kamperen) besloten we nog één keer de kust aan te doen. Ook een beetje hopend dat we onze kloeke lijven wederom in een zwembroekje konden hijsen. En dat kon.
We reden kortstondig de bergen uit (gelukkig is Chili lekker smal) en 250 km later verwelkomde Bahia Mansa ons... Ietsje doorrijdend, na wat stevige gravelhellingen waar ons autootje - en Reinouw - nu nog van wakker liggen, vonden we Trip-Trip beach. Uiteindelijk werd 'Fast' Eagle geparkeerd tussen wat koeien en een verlaten schuurtje aan het strand. Zodat we daarna in alle rust, voorlopig voor de laatste keer, de lente zon in de Stille Oceaan konden zien zakken, en in slaap vielen met de branding van de Stille Oceaan in de oren...
Bahia Mansa was prachtig idyllisch, maar het Lake District riep weer. Al snel reden we weer tussen de vulkanen en meren door naar Puerto Varas. De wegen waren heerlijk om te rijden, en zelfs de onverharde wegen werden zo langzaamaan een tweede natuur voor ons...
Puerto Varas is in zijn locatie uniek. Aan een groot meer, in de schaduw van de vulkanen Calbuco en Osorno, met de Andes range daar weer vlak achter. In deze streek zijn overigens in vroeger tijden veel Duitsers gehuisvest wat grappig herkenning brengt in de bouwstijl.
We sliepen onder het wakend oog van vulkaan Osorno aan het meer, en doopte na een gesprek met een aller aardige Colombiaan, de Fast Eagle om tot Agila Rapida - klinkt beter, zo vonden wij.
Na Puerto Varas volgde een andere Puerto (Mont), hier gaven we de camper - die niet echt een camper was - een dikke knuffel en kozen het luchtruim naar koudere oorden; Patagonië!

Zuidelijk Patagonië (Punta Arenas, Ushuaia)
....Patagonië. Ver weg, koud, winderig, desolaat, ongerept,..en groots - heel groot. 
Ferdinand Magellaan zag in 1555, vanaf zijn galjoen, een enorme naakte indiaan op het strand staan, deze deed hem herinneren aan een figuur uit een oud avonturenverhaal; een zogenaamde 'Patagon'. Voila, de naam Patagonië was geboren en zou sindsdien een plek zijn waar gelukzoekers geluk zoeken, immigranten een nieuw leven beginnen en schurken en bandieten de wet ontduiken of schuil zoeken....zelfs tot vandaag de dag. Alleen zijn de laatste twee in de wereld van nu wat tanende, en heeft de eerste variant nu stevige stappers, windjacks en wandelstokken.... Deze land massa is het uiteinde van 'The America's'. Daar waar de laatste stukjes kruimelende Andes en woestijnachtige vlaktes samen komen, de winden van de zuidelijke oceanen vrij-spel hebben en de natuurlijke en geografische vormen vele 'outdoor' hartjes sneller doen kloppen!
Bij aankomst in Punta Arenas sneed de kou direct door onze jassen, extra verwarmende elementen dienden wel degelijk aangeschaft te worden. De dutyfree bracht uitkomst. En nadat onze nieuwe camper, de Bob Marley, was voorzien van extra dekens gaven we deze de sporen. We crossten door de bossen, langs het historische Fuerte Bulnes en door verlaten vissersdorpjes (lees: 3 golfplaten hutjes, een rij gestrande schepen en een altijd vriendelijk kijkende indiaan) ten zuiden van Punta Arenas totdat de weg min-of-meer ophield,...en gingen vervolgens op zoek naar pinguins.
Omdat we pas tegen 22:00 aan kwamen bij onze zwart witte vrinden mochten we niet naar binnen (duh...) en besloten met woordenboek in de hand een goed gesprek te proberen met de poortwachter. Dit faalde jammerlijk in zinnen die bij hem aankwamen als: "Heb je je succes in je werk?" of "Zie je hier gekke apparaten?"... Uiteraard (?) bedoelde we hier iets in de trend van "Veel plezier met werken!" of "Zijn hier soms 's nachts aparte dingen te zien?"...Goed, we konden in elk geval alle drie erom lachen, en vonden elkaar dus nog wel ergens. 
Pinguins (Magellaan Pinguïn om precies te zijn)! You gotta love them....! Zo heerlijk ongemakkelijk waggelend en wapperend met hun vleugels/vinnen en hun mooie zwart-witte kleuren schema's. 's Ochtends waren we de eerste die hen gedag zeiden, en zo konden we die ook weer afvinken.
De dagen erna gebruikten we om over Tierra del Fuego (Vuureiland) naar Ushuaia te rijden. Tierra del Fuego, of Vuureiland, is overigens een groot eiland wat de overkant vormt van de Straat van Magellaan (heb je die Portugese zeevaarder weer) met het vaste continent. Het erft zijn naam nog uit de tijd van diezelfde zeevaarder; 's nachts waren er altijd vele vuren te zien vanaf zee (van de oorspronkelijke indianen bewoners). Tegenwoordig zijn er nog steeds her-en-der vuren te zien, maar dan van aardoliewinning. Tierra del Fuego gloeide onder onze wielen vandaan, en we reden van estancia, naar verlaten dorpje, naar tankstation en weer verder... Patagonië strekte zich en rekte zich uit, en onze camper slurpte de Chileense en Argentijnse benzine alsof er geen eind aan kwam. Ushuaia is de meest zuidelijk gelegen stad (op het Argentijnse deel van Tierra del Fuego) van de wereld. ...En ja, de Chilenen hebben daaronder nog een stel eilanden (oa Kaap Hoorn), en ja die hebben hun Puerto Williams omgedoopt tot stad,...maar om iets met nog geen 3000 inwoners een stad te noemen puur om de zuidelijkste te kunnen zijn,....
Ushuaia ligt magistraal, tegen de Martial Range (waar 's winters wordt geskiet), en aan de oevers van het gitzwarte Beaglekanaal. Uiteindelijk hebben we minder van Ushuaia gezien dan we wilden. Onze camper had namelijk een op holgeslagen alarm, en we konden niet telkens rondrijden met een tetterend alarm en flikkerende lichten.... Dit eenmaal, met wat onorthodoxe oplossingen opgelost, konden we eindelijk wat zien van de omgeving, oorspronkelijke bewoners en de stad zelf.
...Het slapen in steden met een camper hebben we inmiddels ook ludiek opgelost. We lopen een hostel binnen en vragen gebruik te maken van hun faciliteiten en te slapen in de camper. Soms betalen we iets, en soms hoeven we niets te betalen. Werkt dus prima als afwisseling met het wildkamperen.
We zwaaiden Ushuaia uit, jakkerde weer Tierra del Fuego af - maar nu dus in omgekeerde volgorde - naar boven (noorden). Bij de grens konden we al onze verse groenten weer bij de Chilenen inleveren en reden over een prachtige kustweg, via Porvenir, langs de andere kant van Tiera del Fuego naar het noorden. Onderweg stopten we even bij de Konings Pinguins,...en pikten wat lifters op die ook snakte naar noordelijke oorden. Op de pont besloten we dat we dolfijnen wilden zien, en pardoes waren daar tientallen (prachtige zwart-witte) Peale Dolfijnen die speelden met de golven van de pont. Als kers op de taart kwamen wat Magellaan Pinguins kijken waarom dat ijzeren gevaarte nu weer hun voedergebied doorkruiste en gleed vlak voor het aanmeren een orka voorbij die rustig zijn tijd pakte voor de zeeleeuwen kolonie op het strand.... We hadden een 'gallapagosmomentje' (ook al bleek dit redelijk normaal voor de Straat van Magellaan)....

.............Het leven in 'campers'.......
Een klein intermezzo om ons leven in de campers te schetsen. 
Zoals bekend was de Fast Eagle een Fiat Fiorino. Eten kon gelukkig veel buiten omdat het weer in die gebieden lente-achtig was - binnen was daar uberhaupt geen plek voor. Slapen ging prima, zolang de voorstoelen plat gingen en we onze kleding niet te veel wisselde, want anders stortte ons bed in (waar de rugtassen onder lagen). Verder sloot de achterdeur niet goed waardoor de spullen achterin de auto (met name mijn rugzak) flink wat stof hapten. O ja, en de bestuurderstoel had geen zitting,..maar in plaats daarvan een extra kussen. Ondanks dat dit zeer armetrierig staat reed het overigens best lekker :)
Onze huidige camper, de Bob Marley, is een Mitsubushi L300 en een stuk ruimer. We hebben zowaar een soort keukentje en hoeven het bed niet op te klappen voordat we gaan rijden (luxe!). Alleen wanneer we een lifter oppikken, maar dan vouwen we alles wat samen en zien we later wel wat de 'vouw'schade is. Daarentegen heeft de Bob Marley een accu die ons al geregeld in de steek heeft gelaten, zelfs wachtend in de rij voor een tankstation - in the middle of nowhere - heeft 'iets' de batterij wel weer leeg getrokken. We raken er inmiddels aan gewend. Verder heeft de "Bob" achterwielaandrijving wat bij mij het racebloed laat borrelen, maar bij Reinouw al wat flinke 'oei', 'oeps' en 'woouuuwwwtt'-momenten heeft veroorzaakt wanneer de achterkant uitbreekt op een gravelweg met een gangetje van 60.
Verder is het rijden goed te doen. De wegen zijn okay, afwisselend verhard, maar we zijn inmiddels redelijk gewend en blijven opletten (knock on wood). Dit zeker ook omdat we de wegen vaak delen met Guanaco's (een Lama soort, en de leukste!), Paarden (fantastisch mooi goed doorvoede beesten, en dat in het wild!), Schapen (...word je mee dood gegooid in Patagonie, en ze hangen letterlijk regelmatig dood in de hekken)...en Choique's (een struisvogel afgezand, wat iets weg heeft van een hollende struik).
....Om dit hoofdstuk af te ronden deel ik nog mee dat de persoonlijke hygiene wordt bepaald door de kwaliteit van de toetenpoetsdoekjes en overmatig deodorant gebruik. Douchen is iets wat veel vaker niet gebeurd dan wel, maar we zijn toch hoogstens een benzinpompbediende ten laste en laten we eerlijk zijn - ook dat is geen fijne lucht.

Okay, nog een beetje Zuidelijk Patagonie dan (Torres del Paine, Perito Moreno gletsjer en Fitzroy Range)
Bergwandel mania! Plekken als Torres del Paine en Fitzroy moeten bij de gemiddelde bergwandelaar (of klimmer) bijna een overslaand hartje creëren. Dus, gevoelig als wij zijn voor onze omgeving, gaan we daar graag in mee! En laat men nu net wandelen in de mooiste natuur van Patagonie,...of misschien wel Zuid Amerika? Iconisch is het sowieso!
Via Puerto Natales kwamen we uiteindelijk aan bij het nationale park van Torres del Paine (torens van pijn). Iedereen kent de standaard Patagonie foto's met de granieten pieken die omhoog klieven, dikke kans dat dat de torres van Torres del Paine zijn.... Veel bezoekers doen de bekende W-trekking van 4/5 dagen door het hele massief, maar dit paste echt niet in ons schema met de camper helaas.... 's Avonds lag het park er al prachtig bij, geen wolkje aan de lucht, het kon niet beter. En dat kon het inderdaad niet. De dag erna was het k*t met peren, druppels en een flinke woei. Het feit dat we de dag ervoor onszelf al goed hadden voorbereid met weerkaarten met alle mogelijke patronen, mocht niet baten. Het weer deed zijn eigen ding, en Wouter en Reinouw konden halverwege de wandelpoging rechtsomkeerd. De volgende dag zou beter worden,...zei de (vernieuwde) weerkaart. De wekker werd weer vroeg gezet, de lucht was strak en de zon nog nauwelijks op, en we stoven omhoog - dit keer zouden we die vermaledijde torres zien ook! Een wandeltocht omhoog van 5 uur raffelden we af in 3 uur (zeg ik met trots) en om 08:00 uur keken we omhoog en zagen we de torres del paine (waarnaar het park is vernoemd). Voldaan wandelden we terug, en nadat we nog wat andere mooie uitzichten van het park bekeken en bezochten, besloten we onze biesen te pakken.
We doken de grens over naar Argentinie op weg naar de meest toegankelijke grote gletjser van de wereld; de Perito Moreno gletjser. Dit overblijfsel uit de ijstijd is een van de weinige gletsjers die nog een beetje aangroeit, en is zoals gezegd erg goed te bereiken en mede daardoor uniek. Perito Moreno lag er mooi bij, de brokken vielen bij bosjes van zijn 70m. hoge randen en het Lago Argentino werd gevuld met grijs-blauw gletsjer water.
De volgende stop was weer een granieten meesterwerk van moedernatuur; de Fitz Roy Range. Nadelig is alleen bij deze bergformatie dat het weer het hele jaar door eigenlijk slecht is, en daardoor goed zicht maar sporadisch mogelijk is. Op dag één hadden we dan ook geen geluk; wind, regen en bewolking. Niets doen is geen optie, dus besloten we wat te wandelden op de nabij gelegen Viedma gletjser. Vrij gekomen tijd goed besteed!
De dag erna liet het weerpatroon (ja wij zijn inmiddels zo ontzettend voorbereid!) zien dat we een 'weather window' hadden in de ochtend. De wekker ging weer vroeg, we stiefelden omhoog, en zagen inderdaad de hele ochtend Mount Fitz Roy op ons neerkijken. Onderweg ontmoetten we terloops nog een Nederlandse klimmer die de week ervoor de eerste landgenoot was geworden die Fitz Roy had beklommen (Fitz Roy is in '(rots)klimland' van olympisch klasse, dus wat deze Utrechtenaar had gedaan was meer dan een topsportprestatie!). Het mooie was dat hij er totaal niet over opschepte en hij juist bijzonder veel interesse toonde in onze reis, of in onze hike- en klimervaring, ondanks dat deze in schril contrast stonden met de zijne... Een kort samen zijn, maar een jongenman die een zeer mooie, sociale, rustige en bescheiden houding wist te combineren met een leven op de grens van het haalbare. Zo laat je een indruk achter. ...Uiteindelijk wandelden Reintje en ik (tot onze eigen verbazing) een afstand van 30km die dag, we wilden namelijk ook graag de achterkant van de Fitz Roy Range zien, en sliepen als roosjes die avond.
Fitz Roy vond het mooi geweest en hulde zich weer in wolken en  de Patagonische wind nam weer toe tot stormkracht (het waait in Patagonie bijna altijd, en in de zomer in het bijzonder) - tijd voor ons om verder naar het noorden te rijden...

En hier ga ik jullie loslaten.... We zullen de kerstdagen doorbrengen op de legendarische Ruta 40, samen met de Guanaco's en Choique's. Een stevige verse Argentijnse steak leggen we op het gaspedaal en jakkeren naar 'boven' om hopelijk in Mendoza het nieuwe jaar te kunnen inluiden... Vanuit een stoffig, winderig en steeds warmer wordend Argentinië wens ik jullie een fijne kerst met terugwerkende kracht (goed internet is schaars onderweg) en alvast een gelukkig nieuwjaar......laat je blijven verwonderen - ook in 2014!

Woutje