Chili / Argentinië deel 2

Om maar met de deur in huis te vallen: Nee, het is Wouter niet gelukt de tango te leren (wat hij wel van plan was). En nee, ik heb niet als als een ware gaucho al galloperend een kalf gevangen met een lasso (wat ik wel van plan was). Maar we hebben wel veel andere avonturen beleefd…

Noordelijk Patagonië
Kerst. Gladgeschoren en opgepoetst genieten van gezellig gezelschap en heerlijk eten. Dat was kerst 2012, 2011, 2010, ..., ..., enz.
2013 genoot bij ons iets meer soberheid. Kerstavond hebben we heerlijk in onze praktische kleding zitten stinken na een hike van 9 uur in een gezellig vegetarisch restaurantje. Hèt land van de vleeseters en wij belanden bij een vegatariër. Geen steak, maar wortelsalade, en het koetje in de herberg in Bethlehem komt veilig de kerstdagen door.
Kerst is samen zijn, dat hebben we heel letterlijk genomen. Hooguit de wegenkaart scheidde wout en mij, heerlijk knus. De kerstdagen werden verstreken in de auto om als een beest naar het noorden te cruisen om Mendoza voor oud en nieuw te halen. We deden onderweg iedere dag wel aan culturele stops. Zo stopten we bij de Cueva de las Manos, grotkunst van duizenden jaren geleden en de naam verraadt het al, hier waren vele handen te zien. Ook waanden we ons even in de tijd van de bandieten en voelde ik me net Lucky Luke op zoek naar Butch Cassady, toen we zijn oude verlaten huis bezochten en door de kamertjes en schuurtjes struinden. Butch Cassady (zijn ‘artiestennaam/schuilnaam’) was een beruchte treinrover, bankrover en de leider van de Hole in the Wall Gang. Hij vestigde zich aan het eind van zijn ‘carriere’ op een ranch in Argentinie, maar na ook daar het niet te kunnen nalaten een bank te overvallen, vluchtte hij ook hiervandaan.
Terugkomend op de soberheid. Het kerstmenu bestond voor ons uit broodjes hotdog (1e kerstdag), waarop Wouter enthousiast reageerd: ‘We hebben ook nog ketchup.’ Dag 2 aten we nasi zonder kruiden en dronken de Argentijnse variant op Baileys. We hielden het ‘lekker’ simpel, dat krijg je als je op kerstavond nog op zoek gaat naar een supermarkt. 

Argentinië - Richting Mendoza
Om alle kerstglitters van ons af te spoelen en weer even met de voeten op aarde te komen, toerden we door naar Copahue, wat in een vulkanisch gebergte ligt. Argentijnen bezoeken dit dorp, bestaande uit drie huizen en een kroeg, voor de thermale baden. Zo, en dat wordt professioneel aangepakt! We dachten gewoon even te kunnen poedelen alvorens in ons bedje te kruipen (dat wildkamperen gaat niet in de koude kleren zitten), maar niets bleek minder waar. Eerst dienden wij een medische keuring te ondergaan, met bloeddrukmeting en al. Gelukkig kwamen we door de test en ook de overige ‘sectoren’ doorliepen we. Medische keuring, bonnetjes typen, bonnetjes printen, afrekenen, bonnetjes controleren. Zes experts verder, een uur later en 1 euro lichter, poedelden wij in de kolkende modder en het net te koude water. ’s Avonds nog even voor een toiletbezoek (weer dat wildkamperen) de buurtkroeg binnen, waar we vervolgens verleid werden te blijven hangen, konden we de volgende dag tevreden het dorp verlaten: Copahue, we zullen jullie promoten onder de reizigers!
De rit vervolgde zich in de richting van Mendoza, maar eerst genoten wij nog van plotselinge geisers langs de route en de vele onverwachte aanstormende stofwolken. Geen auto’s op de dirtroads, maar gaucho’s met hun kudde vee. Er werd gewerkt en wij mochten daar blij getuige van zijn, door ons gedurende de hele ochtend een weg te banen door de geiten, koeien en paarden.

Argentinië - Mendoza
Het contrast kon niet groter zijn, maar wij hadden een doel voor ogen: NYE in Mendoza. Toen bleek dat Buenos Aires niet haalbaar was met deze wegen, deze auto en deze afstanden, viel onze keuze op Mendoza.
De provincie Mendoza staat bekend om zijn wijngaarden, dit maakte de keus om op oudjaarsdag met de bus (het leek ons verstandiger Bob Marley een keertje te laten staan) naar Maipu te vertrekken om al fietsend wijngaarden langs te gaan voor proeverijen. Nu verwacht je natuurlijk prachtig heuvellandschap, waar de struiken zich statig tegen de heuvels aan schreien. Niets is minder waar. Maipu is een kille suburb van Mendoza en bestaat uit één lange straat met vervallen huizen, waar toevalligerwijs wat struiken achter groeien op een dorre zandvlakte. Maar…de wijn smaakt er niet minder om. Een mooie start voor het vervolg op de avond. Niet wetende waar heen te gaan, besloten we aan te sluiten bij het feestje in het hostel, waar we de avond doorbrachten met een Zwitsers stel en een Italiaanse klimfanaat. Het klikte met het Zwitserse stel, en na een dag wijntjes te hebben gedronken met de Italiaan, wisten we inmiddels dat hij een bijzondere man was. De avond werd afgesloten bij Argentijnen in de tuin, waar we belanden toen wij nog besloten verder te moeten kijken of er in Mendoza nog een feestje werd gevierd. In de ochtend stapten we tevreden over de feestgangers voor de deur van onze dorm en sliepen voor het eerst sinds tijden heerlijk uit.
Al bijna een week geen bergen binnen ons reisschema, konden wij de Aconcagua, de hoogste berg van Amerika met zijn 6962 m hoogte, niet links laten liggen. Het plan was naar een uitkijkpunt te rijden om de berg vanaf een (grote) afstand te bewonderen. Dit bleek nog lastig, deze hoge piek hulde zich in wolken. Tsja, wat doe je dan? Dan maak je lichtelijk teleurgesteld een foto, zoek je een ander fotomomentje en ga je door. In ons geval bekeken we Puente del Inca, een oude brug die op een natuurlijke wijze zou zijn ontstaan door de combinatie van ijs, sneeuw, stof en stenen op het water van de rivier. De rivier is er niet meer, de brug staat nog.

Argentinië – Richting Salta
Rodeo, zou onze volgende stop zijn, waar we erg naar uitkeken. Want ondanks dat de naam doet vermoeden, wordt daar geen paard bereden, maar de wind. De wind berijden in de vorm van wind- en kitesurfen. Het leek ons een prachtig gezicht een meer opduikend tussen de rotsgebergten en dat in combinatie een surfvibe. Bij aankomst sprak het dorp (beter gezegd: de straat) ons aan, maar waren er op het moment van aankomst geen surfers bij het meer te bekennen en na ons boterhammetje bij het meer,besloten we toch verder te reizen.
Chilecito zou ons meer bieden. In die zin, wij hadden benzine en geld nodig. Dat dit ons nog dagen zou bezig houden, konden we toen niet bedenken. Het benzine probleem kenden we (bezinestations zonder benzine, het kan in Argentinië), maar het geldprobleem was nieuw. In dit geval niet een bank zonder geld (wat ook kan in Argentinië: ‘Nee mevrouw, de biljettenaanvoer zal pas over drie dagen plaatsvinden, tot dan is er geen geld te krijgen in dit dorp’), maar alle banken weigerden onze passen, pinpas en creditcards. Eh, met 20 euro op zak op een vrijdagavond. Dit zou een lang weekend worden. Lichtelijk bezorgd over geld en dan vooral de relatie geld-benzine (tanken kan alleen contant) en geld-eten stapten wij een hostel binnen. Rapapapaaaaa, daar stonden ze: onze engelen: Nicolas en Andreas. Twee Argentijnen die aanboden de benzine naar Belen te betalen, in ruil voor een lift uiteraard. Het gaf ons de mogelijkheid door te rijden, de banken zouden immers niet openen voor maandagochtend en zij hadden vervoer naar hun volgende bestemming.
De nacht in Chilecito sliepen we onder het wakende oog van Christus (een reusachtig beeld stralend door de hysterische ledverlichting), en lekker dat dat sliep! 
Nu de druk van de ketel was (we konden een stukje verder immers) hadden we de rust om het oude mijnstadje Chilecito te bekijken. We bezochten het museum en bekeken het oude stationnetje wat werd gebruikt om het goud, zilver en koper uit de 5000m hoge mijnen met een kabelbaan van 40 km naar het stadje te verplaatsen.
Met Nicolas en Andreas en de door hun meegebrachte de-arme-stakkers-we-kopen-wel-een-broodje-kaas-voor-ze-lunch (lekker hè Wout, kaas) achter in de wagen vertrokken we richting Londres, waar we in de hitte een incaruine bezochten en verkoeling zochten in de rivier. Dat Argentijnen dan besluiten stroomafwaarts de rivier af te gaan, zoiets als raften, maar dan zonder boot, dat was compleet nieuw voor ons. Dus wij hobbelden achter hen aan over de keien de rivier af, heel relaxed ;-). Of was dit nu toch een truc om van ons af te komen?
In Londres lieten we Nicolas en Andreas achter en vervolgden wij onze weg met als belangrijkste doel, een pinautomaat. Belen kon ons ook niet helpen, wel werden we ’s nachts bruut gewekt door een fel schijnende zaklamp en heftig gebons op de auto. Politie! Moet je toch ook eens meegemaakt hebben, niets wilds in dit geval, gewoon een paspoortencontrole zo om 2.00 uur en we konden ons weer omdraaien en verder dromen (over pinautomaten).

Argentinië - Salta
De incaruine (Guilmes) onderweg naar Cafayate, was er één met vele cactussen tegen een heuvel aangebouwd. Toen we daar onze Zwitserse NYE-maatjes troffen, was het plan snel gemaakt met z’n vieren naar de Quebrada de Cafayate te gaan. Een vallei met prachtig kleurrijk zandsteen en rotsen, onder de indruk van al het moois  bleven we tot zonsondergang foto’s maken.
In Cafayate lukte het pinnen en vervolgden wij onze weg op een dirtroad door de Valles Calchaques, waar we werden overweldigd door weer heel andere rotspartijen. De uitzichten in Argentinië zijn echt onwaarschijnlijk groots en indrukwekkend.
De dorpjes langs de route waren kneuterig en met plezier sliepen we in Cachi. Cachi, een dorpje voor reizigers en een dorpje voor locals. De gezellige restaurantjes en pleintjes gaan haarfijn samen met het lokale dorpsfeest in het plaatselijke schooltje. Heel fijn!
Misschien niet eerder in onze verhalen genoemd, maar Argentinië stond voor ons in het teken van ‘Ruta 40’ (Ruta Cuarenta). Deze trouwe weg bracht ons van het Zuiden naar het Noorden, maar om in Salta te komen moesten ‘onze wegen scheiden’. Om deze reden namen wij ritueel afscheid van deze route (een foto met het kilometerbordje, je kent het wel).
Salta, één van de weinige Argentijnse steden met sfeervolle koloniale gebouwen. Één ding zal ons in ieder geval bijblijven. De Inca‘mummie’. Mijn gehaaste/ongeduldige acties willen trouwens wel eens tot ‘dingetjes’ leiden. Zo wees ik Wout de weg naar het mummiemuseum…dacht ik. Ja, zeg nou zelf, het is ook verwarrend als er twee musea beginnen met de letter A. Conclusie, we hebben twee musea bezocht, en in het tweede museum inderdaad een Inca‘mummie’ aangetroffen. We waren beide echt onder de indruk. In de Incatijd werden er offers gedaan, in de vorm van keramiek, stoffen, maar ook mensen werden geofferd. Het betrof in dit geval bijzondere kinderen. Kinderen die door hun uiterlijke voorkomen of intelligentie een spiritueel ritueel ondergingen. In Cuzco vond er een ceremonie plaats, waarbij uitverkorenen (kinderen) met elkaar in het huwelijk traden. Hierop zou de lange wandeltocht naar huis volgen, wat maanden kond duren. Eenmaal thuis dronken de kinderen een alcoholische drank tot zij hun bewustzijn verloren. Zo werden zij de berg van bijna 7000m hoog opgedragen en daar begraven (bergbeklimmers; eat your heart out!). Er zijn in de jaren ’90 drie kinderen op de Llullaillaco gevonden en hiervan hebben wij er één kunnen bekijken in het museum. Volledig intact. Indrukwekkend.

Laatste stukje op Argentijnse wegen
Vanuit Salta vervolgden wij onze weg (terug) richting Chili en sliepen een nachtje in Tilcara. Een fort wat dusdanig netjes was gerestaureerd dat het ons niet echt kon bekoren, het concertje van een locale artiest in een klein cafeetje ons des te meer. Jammergenoeg hebben wij zijn naam niet onthouden en kunnen geen bijdrage leveren aan zijn wereldfaam.
’s Avonds sliepen we heerlijk onder het bordje ‘prohibido camping’, ach, dat risico nemen we, we gaan toch het land uit.
Pumamarca heeft ons zijn mooie berg met de zeven kleuren laten bewonderen en hop hop, de Altiplano op. Voor Wouter een jongensdroom, het beroemde Andes hoogvlakte bestijgen. Voor  geen goud gaf hij het stuur over op dit +/- 4000m hoge plateau. Deze oversteek zou op zijn lijstje komen. Oneindig op hoogte rijden met je neus in de wolken. Onderweg kruisten wij de Salinas Grandes, een groot opgedroogd zoutmeer, waarvan het op afstand lijkt of iemand een deel van het landschap vergeten is in te kleuren. Uiteindelijk kon de voet van het gaspedaal en lieten wij ons van de Altiplano af rollen.

Chili - San Pedro de Atacama
San Pedro de Atacama, een gezellig stadje midden in de Atacamawoestijn, geflankeerd door de Altiplano.
Wat je niet zou verwachten van een woestijnstad is dat er veel te zien is in de omgeving. Ook hier hebben we een oud fort bewonderd. Om af te koelen besloten we naar de Laguna Cejar te rijden. Een zoutmeer. Zonder bandjes zwemmen, eindelijk. Een aparte gewaarwording! Het lukte Wout en mij om als ware kunstzwemtalenten aan de oppervlakte te blijven. De komende dagen nog veel zon, zand en zee zout… voor ons. De zonsondergang bij Valle de la Luna was bijzonder door de combinatie van veel rotsen in combinatie met zand en zoutvlaktes.
Alle indrukken moesten verwerkt worden tijdens een drankje in het stadje. Het is hier heel strikt: om één uur gaat de laatste kroeg dicht, maar er is echter één kroeg die tot half twee door mag gaan. ZO! Maar dan...zodra de politie in de buurt van de kroeg komt, gaat de muziek uit en moet iedereen abrupt gaan zitten. Dansen? Daar staan blijkbaar strenge straffen op… Dat vervolgens het hele dorp om half twee uitstroomt en als een kudde de woestijn inloopt om daar wel de voetjes van de vloer te kunnen doen, dat valt waarschijnlijk niet op. Wij hebben ons als kameleon natuurlijk mee laten voeren de woestijn in. Het was een leuk feestje...... :-)
Het laatste natuurlijk schoon wat Chili ons zou brengen, waren de El Tatio geisers. ’s Avonds vertrokken wij de hoogte in, wij wilden ’s ochtends als eerste de geisers bewonderen. Na een hobbelige rit (oeps, verkeerde route) werden we op 4200m hoogte verwelkomd door een lief Chileens vrouwtje. Waarna we probeerden de lichte hoofdpijn (kater of..hoogte..) te negeren en nog een oog dicht te doen, voor we 's ochtends, samen met hordes toeristen, voor zonsopgang op de plaats van bestemming te arriveren. De geisers borrelden, en in enkele gevallen spoten, er op los. Het stoom wat ervan af kwam gaf was extra goed zichtbaar door de ochtendvorst. Nadat alle tourbusjes waren vertrokken, werden we begroet door vicuna's en vossen terwijl we in het zonnetje, met onze billen boven de geiser om op te warmen ons boterhammetje aten. Het natuurschoon en onze dierenvrienden (in dit geval letterlijk) zeiden we gedag en poedelden nog even in het borrelende thermale bad.

Mannenuitje nr. 3
Oké, volgens Wouter zijn de baden e.d. echt voor mij/vrouwen. Maar na de voetbalwedstrijd en F1 Grand Prix waagden wij ons ook aan de Dakar rally. Dat kan toch eigenlijk ook niet anders als zij ook Argentinië, Chili en Bolivia aan doen. We huurden de bus een paar dagen langer en met moeite probeerde Wouter uit te zoeken waar we ze zouden kunnen treffen, aangezien hun route niet de route is van de wegenkaart. Dit bleek lastig te achterhalen en ‘onze Bob’ is net geen 4x4, dus besloten we hen veilig op te wachten bij de finish en de volgende dag uit te zwaaien bij de start. Arie, onze medesupporter, bleek vorig jaar zelf als assistent (onderhoud) mee te hebben gedaan aan de Dakar. Een timmerman, die zijn droom had waargemaakt. Dit jaar was het geld op en zou ook de rijder niet mee doen, toch kon hij het niet laten de Dakar achterna te reizen. We hebben genoten van zijn college ‘Dakar’. Conclusie: deelnemers aan de Dakar zijn ‘echte mannen’. Het gaat om afzien. Een zware tocht, lange ritten, hard werken en weinig luxe…en veel zand (in de oren, ogen, neus, verzin het maar). Op de vraag aan Gerard de Rooij of hij er een beetje zin in had, antwoorde hij dan ook: ‘Ien bietjie’. Respect.

Met het zandsnuiven tijdens de Dakar komt onze trip door Chili en Argentinië tot een eind.
De cocabladeren en cocasnoepjes zijn gekocht, we zijn klaar voor Bolivia!

Reinita